"Elke ouder wil dat hun kind ten volste tot zijn of haar recht kan komen. Dat is onze oertaak."
Ik ben Iris Hermens en ik ben ruim 10 jaar jongerencoach. Dat betekent in de praktijk dat ik projecten ontwerp waarin jongeren al doende ontdekken wie zijn zijn en waar ze gelukkig van worden. Niet door er over te praten maar door dingen te doen. Door omgevingen te ontwerpen waarin zij hier al doende in groeien.
Laat ik beginnen met een statement: Wij zien onze jongeren maar héél eenzijdig.
We zetten jongeren vanaf hun 14e -en eigenlijk al veel- eerder achter tafels en stoelen. De kinderen met een passie voor taal en logica vinden hun weg wel hierin maar de jongeren met een sterke ruimtelijke of lichamelijke intelligentie hebben doorgaans pech. Zij krijgen vaker te horen dat ze stil moeten zitten of dat ze het niet snappen.
Veel van hen belanden daardoor op een lager opleidingsniveau. Simpelweg omdat ze stelselmatig zijn afgekeurd. Ze kiezen voor een lager opleidingsniveau omdat daar minder van hun verwacht wordt zodat ze op die manier in hun eigen tijd bezig kunnen zijn met waar ze wél goed in zijn en blij van worden. Skaten, boxen, paardrijden, knutselen en bouwen.
Maar voor álle kinderen geldt dat ze zich beter ontwikkelen als ze ook bezig kunnen zijn met dingen doen, dingen maken, en skills aanleren. Ook je persoonlijke ontwikkeling gaat beter wanneer je dingen doet. Wanneer je niet alleen je hoofd gebruikt maar je hele lichaam. Het een heeft het ander nodig, het is één geheel.
We zijn ons lichaam gaan zien als iets banaals -en dat is uitermate onterecht. Ons lichaam vertelt vaak ons echte verhaal. Het verhaal die je misschien niet onder ogen wilt komen. Je lichaam slaat spanning op, verstijft, of is juist soepel en vrij. Je lichaam vertelt een oer-waarheid en daar kun je van leren. En niet alleen jijzelf kan daar van leren, vooral ook de docenten en coaches zien meer van de jongeren als zij zich in hun veelzijdigheid kunnen laten zien. Als we zien hoe ze omgaan met balans vinden, wel of niet raak schieten en hoe ze zich bewegen in een groep.
Leren in al je veelzijdigheid, dat moet gewoon kunnen
Dus, als we weten dat er zoveel verschillende intelligenties zijn, waarom is ons onderwijs zo eenzijdig? Omdat we ons lichaam zijn gaan zien als iets banaals?
Of omdat het niet te managen is? Omdat er niet genoeg geld voor is?
"Gemiddeld zit een kind 20 jaar op school. En in die 20 jaar is er bijna altijd een tekort aan tijd voor persoonlijke aandacht. Dat kan gewoon anders. We hebben het geld, de tijd en de kracht om onze jongeren te helpen zichzelf veelzijdig te ontwikkelen."
En daar begin Kabold mee met The Village. We beginnen met ruimte en aandacht. Ruimte voor jongeren om zich in al hun veelzijdigheid te ontwikkelen, ruimte om dingen uit te proberen en te experimenteren en veel ruimte voor persoonlijke aandacht. We zetten ze niet achter een tafel om te vragen hoe het met ze gaat. We laten ze dingen doen en kijken dan naar wat ze laten zien.
The Village is een cadeautje aan onze jongeren en een experiment of misschien wel een bewijs aan onze maatschappij. Want het kan wél en wij willen gewoon niet meer wachten.
“Shine bright like a diamond”
En dan nog tot slot: Rihanna schreef er een liedje over; Shine bright like a diamond. En dat moet eigenlijk onze missie zijn voor onze jongeren. Ik moet zelf een beetje lachen dat ik deze cheesy tekst gebruik maar ik meen het oprecht: Als het niet onze intentie is om jongeren te laten shinen, niet omdat we ze daarmee een betere toekomst in een werkend leven geven, maar gewoon omdat ze dan simpelweg gelukkig zijn, dan gaat er echt iets mis in onze maatschappij. Want als je aan een moeder vraagt: wat gun jij je kind? Dan is dat dit. Elke moeder wil dan haar zoon of dochter ten volste tot zijn recht kan komen. Dat is onze oertaak.
Comments